Op 9-jarige leeftijd wordt Mauro door zijn Angolese ouders alleen op een vliegtuig naar Europa gezet. Via Portugal komt hij uiteindelijk aan in Nederland. Terwijl hij worstelt met pijn en onbegrip door de beslissing van zijn ouders, vindt Mauro moeilijk zijn draai in zijn nieuwe thuisland.

Dan verschijnt er een Eindhovense familie die hem met liefde opneemt in het gezin. In 8 jaar ontwikkelt de relatie zich als die van ouders en zoon en bouwt Mauro een kostbaar sociaal leven op. Alleen de asielprocedure gooit roet in het eten

De Nederlandse staat beslist dat Mauro niet in aanmerking komt voor een verblijfsvergunning en wil dat hij terugkeert naar Angola. Maar Mauro en zijn dierbaren laten het daar niet bij zitten. Binnen de kortste keren staat het met grote letters in de lokale media: Mauro moet blijven. Zijn verhaal wordt een symbool voor alles wat er mis is met het asielbeleid en wakkert de landelijke discussies aan - tussen burgers, in talkshows en zelfs in de Tweede Kamer. 

En dan gebeurt er iets bijzonders: Den Haag luistert. In 2013 wordt naar aanleiding van Mauro’s zaak het asielbeleid aangepast. Er wordt een ‘kinderpardon’ ingevoerd, waardoor de inmiddels 18-jarige Mauro en meer jongens en meisjes zoals hij met terugwerkende kracht alsnog een verblijfsvergunning krijgen.

Om het imago van de ‘zielige jongen’ van zich af te schudden, stortte Mauro zich op het vader- en het ondernemerschap.

De ervaringen in zijn privéleven bleken de perfecte voorbereiding voor het runnen van een missiegedreven bedrijf. Mauro’s vastberadenheid en drive om de wereld iets beter te maken, vormen de rode draad van Mausons.